niemieckie prawo karne

Ocena materiału dowodowego

W niemieckim prawie karnym istnieje podobnie jak w polskim prawie karnym zasada domniemania niewinności i zasada „in dubio pro reo”, czyli obowiązku uniewinnienia w przypadku wątpliwości o winie.

Faktem jednak jest, że średnio tylko w 3% spraw przed niemieckimi sądami karnymi oskarżeni są uniewinniani. Sądom karnym w Niemczech pozwala się na wyciąganie daleko idących wniosków z przedstawionego materiału dowodowego. Zasadność tych wniosków może być podważona przed sądami ostatniej instancji karnej, tylko w przypadkach jaskrawych naruszeń zasad logiki, doświadczenia życiowego lub nieuwzględnienia ważnego materiału dowodowego. Wyroki stwierdzające takie naruszenia popełnione przez sądy niższych instancji są bardzo rzadkie (poniżej 5% odwołań do ostatniej instancji karnej).

Można powiedzieć, że liczy się na końcu spójny obraz, jaki przedstawia się z całości materiału dowodowego i postępowania karnego. Przedstawianie ustosunkowania się oskarżonego/podejrzanego będzie mierzone według tego kryterium. Podobnie jest z uzasadnieniem wyroku skazującego, który musi się opierać na konkretnych okolicznościach, wynikających z przedstawionych dowodów. Jeśli n.p. oskarżony przedstawia jakąś wersję wydarzeń, istotne jest, czy wersja znajduje oparcie w przedstawionym lub dostępnym materiale dowodowym.

Możliwość weryfikacji danej wersji będzie decydować o jej wiarygodności. O ile sąd ma wystarczająco silne dowody, przedstawienie innej wersji i dowodów na nią jest odpowiednio trudniejszym wyzwaniem.
Często więc taktyka obrony ma na celu maksymalne ograniczenie negatywnych dla oskarżonego skutków. Są takimi oczywiście sam wymiar kary, związane z nim konsekwencje typu utrata prawa jazdy, utrata prawa swobody poruszania się na terenie Niemiec, roszczenia odszkodowawcze poszkodowanych, kas chorych, skutki zawodowe (utrata uprawnień n.p. lekarskich).

Czytaj także: Obrona Konieczna