parallax background

niemieckie prawo karne


Areszt śledczy stosowany jest przeważnie w razie obawy o zbiegnięcie podejrzanego.


To ryzyko było do niedawna potwierdzane przez sądy karne w Niemczech bez dokładniejszego zbadania sytuacji podejrzanego w Polsce. Aktualnie daje się zauważyć tendencja coraz szerzej uwzględniająca warunki zawodowe/rodzinne/majątkowe w Polsce. Jeśli są one stabilne i zarzut jak i grożąca w razie potwierdzenia się kara nie należały do zarzutów kar stosunkowo wyższego wymiaru (przynajmniej od roku w zwyższ, raczej bez szans na zawieszenie – patrz Zawieszenie kary), wtedy sądy karne przeważnie odrzucają wniosku o zarządzenie aresztu śledczego.

Jakie ma to znaczenie?

Problematyczną może być kwestia przedstawiania warunków życia / mieszkania w Polsce pod tym względem, że okoliczności te mogą być wykorzystane przez prokuraturę do podparcia ich argumentacji niekorzystnej dla oskarżonego. Obowiązuje zasada, że wszystko co oskarżony powie, może być użyte przeciwko niemu (jak zawsze istnieją wyjątki!).

Na początku przebywania w areszcie śledczym (najczęściej po zatrzymaniu i ogłoszeniu nakazu przez sędziego) przyznawany jest zawsze obrońca z urzędu. Sądy starają się dopasować obrońcę do zarzutu, tzn. że poważne zarzuty będą reprezentowane raczej przez doświadczonych starszych obrońców, co jednak ma miejsce w stosunku do zarzutów typu czyny przeciw wolności seksualnej, życiu, uczestnictwa w przestępczości zorganizowana itd. Aresztowany jest pytany przed wyborem konkretnego obrońcy czy chce mieć jakiegoś konkretnego obrońcę i czy zgadza się na wybranego przez sąd.

Wybór aresztowanego musi być akceptowany. W zależności od zarządzenia dodatkowych restrykcji poczta i odwiedziny mogą być kontrolowane. Każdy zakład karny zawiera informacje na stronach internetowych co do korespondencji, odwiedzin itd.

Czytaj także: Europejski nakaz aresztowania