Choroba zawodowa w Niemczech – jakie świadczenia?

Choroba zawodowa w Niemczech – jakie świadczenia?

Choroba zawodowa może otwierać drogę do renty z Niemiec.

Poza tym umożliwia leczenie w specjalistycznych klinikach.

Ważne jest też wyższe o 10 % chorobowe z Niemiec za pierwsze 78 tygodni niezdolności do pracy spowodowanej chorobą zawodową.

Odpowiedzialne za choroby zawodowe są w Niemczech te same instytucje, które zajmują się wypadkami w pracy – Berufsgenossenschaften.

Dla osób, które wykonywały swój zawód w kilku krajach UE:

Odpowiedzialność za rozpatrzenie i odszkodowanie z tytułu choroby zawodowej spoczywa zasadniczo na organie tego państwa UE, w którym ostatnio miala miejsce aktywność zawodowa niosąca z sobą ryzyka dla zdrowia.

Podczas sprawdzania, czy spełnione są warunki choroby zawodowej, należy uwzględnić również wszystkie prace wykonywane w innych państwach, w których obowiązuje prawo unijne, a które ze względu na swój charakter mogły przyczynić się do powstania choroby.

Lista chorób zawodowych w Niemczech:

Choroby zawodowe to w Niemczech choroby, które odpowiednie niemieckie ministerstwo wpisze na listę chorób zawodowych. Są to takie choroby, które zgodnie ze stanem wiedzy medycznej są powodowane przez szkodliwe czynniki, na które określone grupy zawodowe narażone są w wyniku swojej pracy w znacznie wyższym stopniu niż reszta populacji.

Niemiecka socjalna kasa od wypadków w pracy może również określić, że choroby te są uznawane za choroby zawodowe tylko wtedy, gdy zostały wywołane przez działalność w określonych obszarach zagrożenia.

Przykłady z aktualnej niemieckiej listy chorob zawodowych:

– uszkodzenia łąkotki spowodowane wieloletnią, utrzymującą się lub często nawracającą działalnością, która nadmiernie obciąża stawy kolanowe. Musi to być obciążenie wychodzące ponad zwykłe starzenie się i „zużywanie” organizmu. Jeśli ktoś uprawiał w przeszłości sport amatorski obciążający stawy kolanowe, wtedy może być w Niemczech problem z uznaniem choroby zawodowej w wyniku pracy zarobkowej – bo wtedy jest możliwe, że stan kolana wynika nie tylko z pracy, ale też z intensywnego uprawiania sportu;

– choroby krążków międzykręgowych („dysk”) w odcinku lędźwiowym kręgosłupa spowodowane wieloletnim podnoszeniem lub noszeniem ciężkich ładunków lub przez długotrwałą pracę w ekstremalnej pozycji zgiętego tułowia.Tutaj znowu – muszą to być obciążenia wynikające ze sfery zawodowej. Sport, wypadki w przyszłości i podobne czynniki mogą prowadzić do tego, że konkretna choroba ma kilka przyczyn i wniosek o uznanie choroby zawodowej może być w Niemczech odrzucony.

Kierowcy i problemy z kręgosłupem

Na obciążenia zawodowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa mogą być szczególnie narażeni kierowcy następujących pojazdów i mobilnych maszyn roboczych:

– ciężarówki budowlane,

– ciągniki rolnicze i leśne,

– maszyny leśne w terenie,

– koparki przy intensywnym obciążeniu wibracyjnym, np. przy pracach rozbiórkowych,

– wywrotki i samowyładowcze pojazdy,

– ładowarki kołowe i gąsienicowe,

– spychacze kołowe.

Z kolei u kierowców taksówek, wózków widłowych na równych nawierzchniach, koparek w pracy stacjonarnej oraz u kierowców ciężarówek (TIR) i autobusów z fotelami amortyzującymi wibracje nie zaobserwowano wystarczająco udokumentowanych negatywnych skutków zdrowotnych.

Branża budowlana

Najczęściej uznawaną chorobą zawodową zarówno w budownictwie w Niemczech, jak i ogólnie, jest utrata słuchu spowodowana hałasem. Rozwija się ona – jak wszystkie choroby zawodowe – stopniowo przez dłuższy okres czasu. Przy wieloletnim, codziennym narażeniu na hałas (średnio 8 godzin dziennie) o natężeniu 85 dB(A) może wystąpić utrata słuchu. W tym zakresie znajdują się na przykład młoty udarowe lub frezarki.

W międzyczasie najczęściej zgłaszane choroby zawodowe w branży budowlanej dotyczą chorób skóry, takich jak biały rak skóry. Prawdopodobnie nie zmieni się to również w kolejnych latach, jeśli uwzględni się prognozy klimatyczne na przyszłość.

Uszkodzenie stawu kolanowego u glazurnika nie zawsze jest uznawane za chorobę zawodową. Decydujące znaczenie ma to, czy osoba poszkodowana przyjmowała obciążającą postawę ciała przez istotną część swojej dotychczasowej kariery zawodowej.

Wysokość renty

W przypadku całkowitej utraty zdolności do pracy (100 %) wypłacana jest pełna renta.

Wynosi ona dwie trzecie rocznego zarobku osiągniętego przed wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Czasy bez dochodu w ciągu tych 12 miesięcy (np. z powodu bezrobocia lub urlopu bezpłatnego) są uzupełniane średnim dochodem z okresów, w których uzyskiwano dochód w ciągu tych 12 miesięcy.